เย็นวันนั้นเจ้าสำนักอัคคีเชิญจอมร่วมรับประทานอาหารค่ำ เมื่อจอมไปถึงมีเจ้าสำนักและดอกบัวนั่งอยู่ก่อนแล้ว คนรับใช้ขยับเก้าอี้จัดวางถ้วยจานให้จอม
“เป็นอย่างไรบ้างอยู่ที่นี่?” เจ้าสำนักอัคคีเอ่ยถาม
“สบายดีขอรับ” จอมตอบ
“เปรียบกับกระท่อมน้อยของเทพยุทธ์นิรนามเล่า?”
“แตกต่างกันขอรับ ที่โน่นมีอะไรให้ทำทั้งวัน แต่ที่นี่มีคนรับใช้ทำให้หมดทุกสิ่ง”
“เจ้าชอบแบบไหนมากกว่ากัน?”
คนรับใช้ทะยอยวางจานอาหารลงบนโต๊ะ
“เอ่อ...ผู้เยาว์มิทราบจะตอบเช่นไร”
“ฮ่า ฮ่า เจ้าคงไม่คุ้นเคยกับชีวิตสะดวกสบาย มีข้าทาสบริวาร เจ้าอยู่สักพักจะพบว่านี่คือชีวิตที่ทุกคนแสวงหา ลุกจากเตียงเมื่อไรก็ได้ อยากกินอาหารเพียงสั่งคนรับใช้ มีเสื้อผ้าสวย ๆ เนื้อผ้าดี ๆ สวมใส่ มีคนคอยทำความสะอาด ปัดกวาด เช็ดถู เราแทบไม่ต้องทำเรื่องไร้สาระเหล่านั้น”
“ไม่น่าเบื่อหรือขอรับไม่มีอะไรให้ทำ?” จอมถาม
“ข้าใช้เวลาสนทนากับมิตรสหาย เดินหมาก ดูแลกิจการสำนัก จัดการให้สำนักเติบใหญ่มีผู้คนเข้าสำนักมาก ๆ ความสุขสบายของเราก็จะตามมา”
“อืมม์” จอมนิ่งฟังด้วยความสนใจ
“เจ้าเข้าใจแล้วสิ”
“คิดว่าเข้าใจขอรับ”
“ข้าใช้เวลาหลายสิบปีสร้างรากฐานสำนักอัคคีจนเติบใหญ่เช่นนี้ ผ่านความยากลำบากนานับประการ ผ่านการล้มและลุกมานับครั้งไม่ถ้วน แต่สำหรับเจ้า เหล่านี้จะเป็นของเจ้าทันที”
จอมสะดุ้งร้องถามไปว่า “เป็นไปได้อย่างไรขอรับ?”
“เพียงเจ้ารับปากข้าประการหนึ่ง” เหนือเซียนมังกรไฟเว้นวาจามองจอมด้วยประกายตาคมกล้า กล่าวต่อว่า
“เข้าประลองชิงตำแหน่ง ‘ยอดเซียน’ ในนามสำนักอัคคี”
จอมตกตะลึง นิ่งงันไม่รู้จะตอบเช่นไร เจ้าสำนักอัคคีกล่าวอีกว่า
“เจ้าลองคิดดูเพื่อแลกกับความสุขชั่วชีวิต ข้าอายุมากแล้วต้องการใครสักคนมาช่วยแบ่งเบาภาระ ยังมีดอกบัวที่ข้าเป็นห่วง” พลางเบือนหน้ามองดอกบัว นางยิ้มเอียงอาย “ข้าคงไม่สามารถดูแลนางไปจนตลอดชีวิต”
“แต่ผู้เยาว์”
จอมอึกอัก เจ้าสำนักอัคคียกดอกบัวขึ้นมากล่าวอ้างเช่นนี้ หากปฏิเสธออกไปไยมิต่างกับปฏิเสธนาง
“เจ้าไม่ต้องเร่งรีบให้คำตอบ ข้าให้เวลาเจ้าตัดสินใจจนถึงก่อนวันเข้าประลอง เจ้าคิดดูให้ดี”
หลังอาหาร จอมกลับเข้าห้องพักด้วยความสับสนลังเล เขาออกเดินทางเพียงเพราะตั้งใจเสาะหาคำตอบแห่งชีวิต แล้วจะกลับไปหาอาจารย์กลับไปอยู่กับอาจารย์อย่างมีความสุขเหมือนคืนวันเดิม ๆ ที่เคยใช้ชีวิตเติบโตมา
แต่..ชีวิตใหม่สะดวกสบายที่นี่เป็นเรื่องน่าตื่นเต้น..น่าค้นหา..ชีวิตที่เต็มด้วยสีสันหลากหลาย ข้าทาสบริวาร โดยเฉพาะ..ดอกบัว
ค่ำคืนนั้นจอมหลับฝัน..
ครั้งได้พบเห็นชีวิตคู่ที่เปี่ยมสุขของเทพยุทธ์นิรนามและเมย์ เขาใฝ่ฝันตลอดมาว่า สักวันเขาจะมีชีวิตคู่เช่นนั้นบ้าง เขาจะมีครอบครัวอบอุ่น มีคนคอยดูแลอาหารการกิน ไม่ว่าเดินทางไปที่ได รู้ว่ามีอีกคนคอยอยู่ ได้ตะโกนก้องเมื่อกลับถึงเรือน “ข้ากลับมาแล้ว!”
ในฝัน..จอมเห็น..หญิงสาว โผล่พรวดออกมาจากเรือน สวมกอดเขาด้วยความห่วงใย..
..ดอกบัว..
พ ยั ค ฆ์ ถ อ ย ห นึ่ ง ก้ า ว ก่ อ น ก ร ะ โ จ น . . . พ ญ า มั ง ก ร ข ด ลำ ตั ว ก่ อ น ท ะ ย า น ฟ้ า
เทพบูรพา
(ยังมีต่อ)
